Czym się różni hybryda klasyczna od plug-in? Co to jest miękka hybryda?

Prawdziwą rewolucję w świecie hybryd zainicjowała Toyota Prius, która w 1997 roku pojawiła się na drogach. Początkowo, podejście do tego samochodu było pełne rezerwy, głównie ze względu na wykorzystanie silnika elektrycznego obok tradycyjnej jednostki spalinowej – coś, co do tej pory nie było dostępne dla przeciętnego konsumenta. Jednak ryzyko podjęte przez Japończyków okazało się strzałem w dziesiątkę – w 2020 roku sprzedali oni swój 15-milionowy pojazd z napędem hybrydowym, a na terenie Europy marka nie miała żadnych problemów ze spełnieniem norm emisji spalin.

Działanie "klasycznego" samochodu hybrydowego nie jest już tajemnicą ani dla kierowców, ani dla mechaników. Zasada jest prosta: energia jest magazynowana w akumulatorach podczas dojeżdżania do świateł czy hamowania. Akumulatory te nie są specjalnie duże – na przykład Hyundai Tucson ma ogniwo o pojemności około 1,5 kWh – ale pozwalają na przejechanie kilkuset metrów (lub nawet więcej, jeśli jesteśmy ostrożni z pedałem gazu) w całkowitej ciszy.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Gdy akumulator się wyczerpie, do akcji wkracza silnik spalinowy, który w zależności od potrzeb może, ale nie musi, uzupełnić energię w ogniwie. Najważniejsze jest to, że cały system jest praktycznie bezobsługowy dla kierowcy, a układy hybrydowe okazują się niezwykle niezawodne. Świadczy o tym fakt, że coraz częściej wybierają je taksówkarze. Już w 2019 roku kierowcy jednej z największych sieci najczęściej wybierali dwa modele o napędzie hybrydowym, a za granicą taki trend ma już długą tradycję.

Wraz z rozwojem technologii hybrydowej i akumulatorów, producenci zaczęli zastanawiać się, czy mogą sprawić, aby samochód poruszał się na prądzie dłużej. Odpowiedzią na to pytanie były hybrydy typu plug-in, które są ładowane z gniazda zewnętrznego, na przykład ze zwykłego gniazdka czy ładowarki. W takim przypadku, samo odzyskiwanie energii z hamowania okazało się niewystarczające do naładowania akumulatorów. Hybrydy typu plug-in mają zauważalnie większe ogniwa, które mają około 10-15 kWh pojemności i realnie wpływają na pojemność bagażnika i wagę samochodu. Zapewniają jednak około 40 km "czystego" zasięgu, co sprawia, że są idealne na krótkie dystanse. Można je naładować w garażu (zazwyczaj trwa to kilka godzin) lub skorzystać z tzw. wallboxa, czyli trójfazowej ładowarki oferowanej przez producenta, która wymaga jednak oddzielnego montażu. Warto jednak sprawdzić, czy taki gadżet nie obciąży zbytnio domowej instalacji elektrycznej.

Kolejnym typem hybrydy są tzw. "miękkie" hybrydy. W celu uniknięcia kar za zbyt dużą emisję dwutlenku węgla, producenci postanowili skupić się na każdym, nawet najmniejszym aspekcie. W pojazdach, w których nie udało się zastosować klasycznego układu hybrydowego, zdecydowano się na kompromis. "Miękka" hybryda oznacza, że rozrusznik i alternator zostały zastąpione małym motorem elektrycznym, który może wspomóc jednostkę spalinową podczas ruszania spod świateł czy na przykład podczas wyprzedzania. Takie rozwiązanie, na przykład w silnikach Volvo, potrafi zapewnić nawet 14 KM dodatkowej mocy, choć w przypadku pojazdów ważących nawet 2 tony, jest to niemal niewyczuwalne dla kierowcy w codziennym użytkowaniu.

W obliczu nadchodzących, coraz bardziej restrykcyjnych norm dotyczących czystości spalin, producenci skupiają się na innym, równie ciekawym rozwiązaniu. Tzw. hybryda równoległa to układ napędowy, w którym silnik spalinowy nie napędza bezpośrednio kół, a jest odpowiedzialny jedynie za dostarczanie energii do akumulatorów. Jest to korzystne, ponieważ silnik pracuje w określonym zakresie obrotów, co pozwala lepiej wykorzystać jego sprawność. Nissan informuje, że układ e-power montowany w modelu Qashqai osiąga nawet 50 proc. wydajności, co jest wynikiem godnym uznania.