Pierwsza jazda: nowa Kia Sorento ma zalety poprzedniczki i w końcu stała się hybrydą

Sorento od lat, z wielkim uporem, walczy o rozpoznawalność. Model zaczynał jako osadzona na ramie terenówka, stylistycznie mocno zainspirowana ówczesnym Mercedesem ML. Dziś za połowę sprzedaży od 2003 roku odpowiada ostatnie wcielenie. Gdy patrzę na kolejną, 4. generację, widać, że Koreańczycy opracowali mocny styl, a siedmioosobowe Sorento mocno czerpie z jeszcze większego (i oczywiście niedostępnego w Europie) SUV-a Telluride.

Kia Sorento 4. generacji, co oczywiste, jest większa niż poprzednik, choć są to wartości niemal minimalne. Znacząco za to – bo o 35 mm – zwiększył się rozstaw osi. Świetnie prezentuje się grill z nowym motywem "tygrysiego nosa", nieźle wygląda "chromowane" podcięcie przy słupku C, nieco gorzej element łączący błotnik z drzwiami. Ogólnie rzecz biorąc Sorento jest przyjemne dla oka i nie ukrywa swoich rozmiarów.

Z ciekawością zaglądałem do środka. Sorento jest przestronne w pierwszym rzędzie, kierowca ma przed sobą dwa ekrany (12 cali na zegary, 10,25 cala na multimedia), zainstalowano efektowne wstawki w drzwiach (oraz przed pasażerem) i nieco za dużo fortepianowych plastików. Zatopione w nich wyświetlacze prezentują się znacznie lepiej niż chociażby w nowym Volkswagenie Golfie, w którym to po raz pierwszy połączono je w (przynajmniej wizualnie) jeden panel. Co ważne, każdy rząd siedzeń ma porty USB. Choć Kia promuje auto jako 7-osobowe, wyszło… jak zawsze. Chowane fotele specjalnie wygodne nie są, ale nastolatek może przeżyć w nich krótszą podróż. Jest też kwestia bagażnika. Przy złożonym trzecim rzędzie ma mieć on 821 l pojemności, ale to chyba wartość mierzona do sufitu.

Kia w nieco inny sposób podchodzi do bezpieczeństwa i relaksu. Gdy włączamy kierunkowskaz, na ekranie, zamiast zegarów, pojawia się podgląd widoku z lusterka. Rozwiązanie proste i bardzo wygodne. Co więcej, na wyświetlaczu HUD mamy "mniej więcej" zarysowane położenie sąsiednich pojazdów. Super! Przyznaję jednak, że systemy bezpieczeństwa są BARDZO czułe.

Przy cofaniu zostałem wyhamowany przed rowerzystą oddalonym o ok. 1,5 metra od auta, często też zaskoczeni jesteśmy pikaniem przy zbliżaniu się do linii wyznaczającej pas ruchu. Podoba mi się, że Sorento zauważa, że się zapatrzyliśmy i kolejnym piknięciem informuje o ruszeniu pojazdu przed nami w korku. A jeśli chodzi o relaks, to Sorento ma wgrane w system dźwięki morza, kawiarni czy lasu. Brzmi śmiesznie, ale wystarczą dwa maźnięcia palcem po ekranie i jesteśmy na plaży. Duży plus za tak banalny pomysł!

Przejdźmy do największej zagadki – hybrydy opartej na benzynowej jednostce 1,6 l. Sam silnik spalinowy ma 180 KM, łączna moc układu to 230 KM. Pomimo tego, że motor elektryczny działa podobnie jak w Toyocie (tzn. odpowiada za ruszanie spod świateł czy powolne toczenie się przez miasto), to mamy tutaj klasyczną, 6-biegową przekładnię (i opcjonalnie napęd na 4 koła za 9 tys. zł).

Bateria litowo-jonowa jest mała (1,49 kWh), ale odpowiednio operując gazem można uzyskać w mieście zadowalające spalanie, tzn. ok. 6,5 l/100 km. Na autostradzie jest to ok. 9 l. Trzeba jednak wziąć poprawkę, że a) jest to nowy egzemplarz ze śladowym przebiegiem b) to pojedyncze przebicie się przez zatłoczone centrum. Dokładniejsze pomiary udostępnimy po pełnym teście. Wtedy też sprawdzimy, czy "zastanawianie się” silnika elektrycznego przy gwałtownym włączeniu się do ruchu jest przypadłością modelu czy też tylko pojedynczego egzemplarza.

Oczywiście w ofercie mamy też silnik Diesla o pojemności 2,2 l (połączony z ośmiobiegową przekładnią), ale już w cenniku widać o wiele większy wpływ akcyzy na kwoty, jakie przyjdzie nam zapłacić. "Bazowa" wersja M z jednostką hybrydową (później pojawi się plug-in) to 157 900 zł, a analogicznie wyposażony diesel – 189 900 zł. Najbardziej "wypasione" egzemplarze to koszt 183 900 – 215 900 zł i muszę przyznać, że jest to ciekawa oferta, jeśli weźmiemy pod uwagę kwestię tzw. "bang for buck", czyli tego co za takie kwoty dostajemy.