Test: Kia Sorento Hybrid – Koreańczycy już nikogo nie gonią. Teraz role się odwróciły

"Kia zrobiła ogromny postęp" – to banał często pojawiający się w recenzjach aut koreańskiego producenta. Przyznacie jednak, że wydźwięk tego hasła jest nie do końca pozytywny, tak jakby zawsze brakowało "ale" dodanego po przecinku. W przypadku nowego Sorento nie będzie jednak żadnego "ale", bo to po prostu świetne auto nie tylko jak na Kię, lecz w ogóle.

Producenci samochodów nie mają dziś łatwo. Chcąc zadowolić wszystkich, muszą balansować pomiędzy wymaganiami władz dotyczącymi norm emisji spalin czy bezpieczeństwa, księgowych, którzy chcą maksymalizować zyski z każdego sprzedanego auta i klientów oczekujących dobrze wyglądającego, świetnie wyposażonego i jeszcze lepiej jeżdżącego auta w niskiej cenie.

Jeśli dodamy do tego pośpiech współczesnego świata, zmuszający do częstszego odświeżania gamy i skrócenia czasu potrzebnego na opracowanie nowych modeli, zrozumiemy, że to jeden wielki chaos, w którym wielu producentów niekoniecznie potrafi się odnaleźć. Choć mogłoby się wydawać, że po ponad wieku istnienia automobili nowe samochody będą na wskroś dopracowane i przemyślane, kumulacja wspomnianych czynników sprawia, że często takie nie są.

I właśnie na tym polega przewaga Kii, co pokazuje nowe Sorento – dowód na to, że Koreańczycy podczas pościgu za rywalami mieli wiele czasu, by nauczyć się na ich błędach, wyeliminować słabości i stworzyć samochód, który nie tylko nie daje powodów do krytyki, ale i zaskakuje dojrzałością oraz dbałością o detale.

Z długością 4810 mm, szerokością 1900 mm i rozstawem osi na poziomie 2815 mm Sorento jest pełnoprawnym SUV-em segmentu D. To spory samochód, choć nawet w Europie znajdziemy kilka większych modeli. Warto jednak zauważyć, że dzięki wysiłkom stylistów nadwozie nie wygląda ociężale, a tym bardziej nudno. Jak na SUV-a design jest naprawdę ciekawy. Czy ładny? To już kwestia gustu.

O ile przód z potężnym "tygrysim nosem" i ostro narysowanymi paskami LED do jazdy dziennej nie budzi większych zastrzeżeń, o tyle tył raczej nie spodoba się każdemu. Widać, że Kia inspirowała się tu większym modelem Telluride znanym z rynku amerykańskiego. Wyszło dość kanciasto i siermiężnie. Wystarczy jednak zasiąść w środku, by całkowicie o tym zapomnieć.

7-miejscowa kabina to zdecydowanie popisowy numer Sorento. Jest przemyślana w najdrobniejszych szczegółach, ładna i wykonana z materiałów, których w dzisiejszych czasach nie powstydziłyby się marki premium. Co więcej, znajdziecie tu szereg udogodnień świadczących o tym, że inżynierowie Kii poświęcili setki godzin, by maksymalnie umilić życie pasażerom.

Przykłady? Choćby wszechobecne porty USB, których jest aż 8. Dorzućmy do tego możliwość elektrycznego przesuwania fotela pasażera przy pomocy przycisku na boku oparcia, dostępnego zarówno dla kierowcy, jak i siedzących na tylnej kanapie. Mało? Idźmy dalej – 8 uchwytów na kubki, nawiewy dla pasażerów trzeciego rzędu z indywidualnym sterowaniem i szybkie zwalnianie blokady kanapy również przy użyciu jednego przycisku. Tu nawet w ostatnim rzędzie nie poczujemy się jak pasażerowie trzeciej kategorii.

Niestety, odbija się to na bagażniku, który w standardowej konfiguracji ma tylko 187 litrów, więc wakacje z kompletem pasażerów raczej nie będą dobrym pomysłem. Wystarczy jednak złożyć ostatni rząd (oczywiście przy pomocy przycisku) by uzyskać 821 litrów imponującej, foremnej przestrzeni. A gdy zapragniemy podróżować wyłącznie we dwójkę, możemy użyć kolejnego przycisku, zmieniając SUV-a Kii w stylowego transportera zdolnego zabrać na pokład 2011 litrów bagażu.

Haczyki, dodatkowe mocowania, a nawet miejsce na włożenie zdemontowanej rolety. Do tego niski próg załadunku i automatyczne otwieranie klapy – wystarczy stanąć za pojazdem i poczekać na sygnał dźwiękowy. Właśnie tak powinien wyglądać bagażnik rodzinnego SUV-a.

Kokpit to kolejna mocna strona Sorento. Wygląda nowocześnie, a przy tym jest ergonomiczny i uporządkowany. Koreańczycy - w przeciwieństwie do wielu marek premium - zdają się rozumieć, że obecność dużych wyświetlaczy nie musi być jednoznaczna z rezygnacją z fizycznych przycisków, dzięki temu obsługa instrumentów pokładowych jest łatwa i przyjemna.

Na szczególną uwagę zasługuje klimatyzacja z czytelnym panelem i możliwością ustawienia aż trzech trybów automatycznego nadmuchu i podwójnymi nawiewami – na dolną i górną część ciała. Niby detal, lecz dziś mało kto oferuje podobne rozwiązanie pozwalające niemal dowolnie sterować strumieniem powietrza.

Co więcej wszystko jest tu świetnie spasowane i wykonane ze smakiem, jak np. panele drzwi czy listwa przed pasażerem wykończone diamentowymi przetłoczeniami, które nocą cieszą oko dyskretnym podświetleniem.

Bardzo dobre są też cyfrowe zegary z konfigurowalną grafiką o dużej rozdzielczości – czytelne, zawierające komplet informacji i – jeśli chcemy - dostosowujące się do aktualnej sytuacji. Gdy pada deszcz, tło na ekranie zmieni się w mroczne i pochmurne, a rankiem auto przywita nas pięknym wschodem słońca. Do tego trzeba dołożyć całą orkiestrę dźwięków począwszy od śpiewu ptaków, a skończywszy na szumie fal odtwarzanych na życzenie np. podczas postoju w korku.

Kia od jakiegoś czasu stosuje we flagowych modelach także przydatne kamery stanowiące uzupełnienie lusterek. Wystarczy włączyć kierunkowskaz, by na wyświetlaczu pojawił się obraz przedstawiający sytuację w martwym polu – przydatne udogodnienie. Szkoda tylko, że traci na znaczeniu gdy spadnie deszcz, gdyż wówczas na wyświetlaczu nie zobaczycie nic poza kroplami i brudem.

Wielu klientów uzna wspomniane elementy za zbędne gadżety. Nie zmienia to jednak faktu, że dzięki takim detalom widać wysiłek producenta, który chciał dać kierowcy i pasażerom więcej, niż mogliby oczekiwać po aucie tej kasy.

Czy kabina Sorento ma jakieś wady? Gdybym miał się czepiać, ponarzekałbym na zbyt małe kieszenie w drzwiach, brudzący się piano black na konsoli środkowej i przednie fotele, które – choć w testowym egzemplarzu były wykończone pachnącą, pikowaną skórą i wyglądały jak milion dolarów, mogłyby mieć nieco miększe oraz bardziej wyprofilowane siedziska.

Sorento to duży, rodzinny samochód więc zawieszenie ma zdecydowanie komfortowe nastawy, a układ kierowniczy nie zapewnia przesadnego czucia. Nie oznacza to jednak, że auto nie daje pewności za kółkiem. Nawet przy wyższych prędkościach jedzie dokładnie tam, gdzie chcemy, a zakręty pokonuje bez nadmiernych przechyłów. Nie jest jednak tak relaksująco-bujające jak np. w Toyocie Highlander.

Zdecydowanie więcej tu europejskiej sprężystości, której na krótkich uskokach towarzyszą czasem głuche uderzenia w tylnej części podwozia. Jak na klasyczny zestaw bez pneumatyki jest jednak naprawdę dobrze. Poza tym są to jedyne dźwięki powodujące dyskomfort podczas podróży. Kabina sama w sobie została bowiem przyzwoicie wyciszona.

Pod maską testowanego egzemplarza pracowała 230-konna hybryda oparta na benzynowym, doładowanym silniku 1.6. Jak nietrudno się domyślać, przy masie własnej sięgającej 1847 kg nie jest to demon prędkości, ale 9 sekund do setki to wystarczająca wartość w takim samochodzie. Co warte odnotowania, nie znajdziecie tu tak popularnej w azjatyckich konstrukcjach bezstopniowej skrzyni CVT. Kia postawiła na 6-stopniowy automat. Jednak da się zrobić hybrydę, która nie wyje przy przyspieszaniu.

Taki zestaw świetnie sprawdza się szczególnie w mieście, gdzie dzięki pomocy elektrycznego silnika reakcja na gaz jest naprawdę przyzwoita. Auto traci jednak parę po wjechaniu na trasę szybkiego ruchu – niska pojemność robi swoje. Co więcej, nie jest to aż tak oszczędny zestaw jak np. w konkurencyjnej toyocie. Jeśli bardzo się postaracie, zejdziecie poniżej 7 litrów w mieście, ale na co dzień wynik będzie raczej bliższy 8 litrów. Na autostradzie natomiast spalanie waha się miedzy 10 a 11 litrów.

Co warte odnotowania, hybrydę Kii można parować zarówno z napędem na przód, jak i na cztery koła. Ten drugi w połączeniu ze 174-milimetrowym prześwitem sprawdza się zaskakująco dobrze poza utwardzonymi szlakami. Na tylną oś może trafić maksymalnie 50 proc. napędu, natomiast na przednią 100 proc. W razie potrzeby tył załącza się szybko i niewyczuwalnie, pozwalając wygrzebać się z opresji.

Już po zajęciu miejsca we wnętrzu Sorento i kilku pierwszych kilometrach wiedziałem, że to najbardziej dopracowany model w historii koreańskiej marki, co w połączeniu z bogatym wyposażeniem i świetnym wnętrzem sprawiło, że spodziewałem się wyższej kwoty niż katalogowe 212 900 zł.

Dokładnie tyle wystarczy na zakup dużego SUV-a z hybrydą pod maską, napędem na cztery koła i kompletnym wyposażeniem. Wciąż mówimy o topowej wersji Prestige Line, bo jeśli nie potrzebujecie aż takich fajerwerków, zawsze możecie wybrać niższy pakiet – bazowy wariant startuje z poziomu zaledwie 159 900 zł, a odmiana z napędem na cztery koła - od 168 900 zł

Oczywiście dla przeciętnego zjadacza chleba wciąż są to spore pieniądze, ale jeśli weźmiemy pod uwagę co kia daje nam w zamian, Sorento okaże się właściwie bezkonkurencyjne. Toyota RAV4 będąca dla wielu synonimem hybrydowego SUV-a, w bazowej odmianie Active z napędem na cztery koła kosztuje 155 900 zł, będąc przy tym zauważalnie mniejszym i gorzej wyposażonym autem. Oczywiście nie czyni to oferty Toyoty nieatrakcyjną, a jedynie świadczy o tym, jak dobrze wycenione jest Sorento.