Test: Porsche Panamera 4S E‑Hybrid Sport Turismo - wystarczająco dobrze to czasem doskonale

Do pewnych rzeczy trzeba dorosnąć. Do jazzu na przykład. Do zrozumienia, że "Dzień świra" to nie komedia. Do tego, że nie zawsze najbardziej hardkorowa wersja samochodu to ta najlepsza. Do tego, że nie wszystko, co ma roztopiony żółty ser, należy polewać ketchupem. To ostatnie jeszcze przede mną, ale całą resztę już opanowałem. "Wystarczająco dobry" czasem zadowala niewiele mniej niż "najgrubszy, jaki był w cenniku" - szczególnie jeśli mówimy o samochodzie za 800 tys. zł.

Od pierwszego momentu ten egzemplarz Panamery mnie kupił. To była moja specyfikacja, w każdym calu. Tak skonfigurowałbym swoje auto. Po pierwsze – to nadwozie Sport Turismo. Równie eleganckie, co klasyczna Panamera, ale trochę bardziej praktyczne. Po drugie – karoseria kryta lakierem Night Blue Metallic jest z jednej strony elegancka i dyskretna, a z drugiej – w odpowiednim świetle spektakularna. W tym lakierze nie giną kształty, które wydobyć mogą tylko odbicia, jakich nie uraczymy w najbardziej intensywnych kolorach. Do tego w świetle dziennym jego głębia jest godna swojej astronomicznej nazwy. Wszystko uzupełniają czarne dodatki, w tym takie detale jak lakierowana na czarno obudowa tylnej wycieraczki (+960 zł, ale warto).

We wnętrzu mamy tu ciemną górę deski rozdzielczej oraz ciemną podłogę, przełożone przez środek kremem. Wszystko uzupełnione jest aluminium i włóknem węglowym, które subtelnie przypomina, w tym eleganckim otoczeniu, o sportowym rodowodzie tej maszyny.

Wnętrze Panamery Sport Turismo mieści teoretycznie 5 osób. W praktyce miejsce środkowe na kanapie należy traktować raczej jako dodatek, z którego skorzystacie od czasu do czasu. Skrajne miejsca są świetnie wyprofilowane i komfortowe, ale właśnie kosztem wygody 5. pasażera. Uważam, że jest to jednak lepsze rozwiązanie niż układ 2+2, bo od czasu do czasu jednak to dodatkowe miejsce się przydaje.

Miejsce kierowcy nie jest odległe od tego, co dostajemy w 911. Siedzi się tu nisko, fotel jest z jednej strony bardzo wygodny (masażu mógłbym nie wyłączać), ale z drugiej strony zapewnia doskonałe trzymanie boczne, dzięki któremu na krętych górskich drogach, w chwilach przyjemności, będziemy mogli się skupić na prowadzeniu, a nie na tym, żeby utrzymać się w fotelu. A do szybkiej jazdy Porsche Panamera 4S E-Hybrid bardzo kusi, nawet mimo dodatkowych kilogramów.

Hybrydowe sport turismo waży 2315 kg. To dużo, ale inżynierowie Porsche, jak zwykle, mogą tu tylko z szelmowskim uśmiechem zapytać: i co z tego? Chociaż mój egzemplarz posadzony jest już na zimowych oponach Pirelli Sottozero, prowadzenie auta jest wyjątkowe. Napęd i zawieszenie z PDCC robią po prostu czary. Mimo masy przekraczającej 2 tony, każdy zakręt, w który wchodziłem, zostawiał mi poczucie: mogłem szybciej. Oczywiście, jak w przypadku każdego samochodu, te granice są. Porsche jest jednak mistrzem w ich przesuwaniu w rejestry bardzo odległe od punktu zdrowego rozsądku. Panamera pozostaje jednym z najlepiej prowadzących się aut z dodatkową parą drzwi.

Pewność, którą porsche oddaje w ręce kierowcy, byłaby jednak niczym, gdyby nie odpowiedni zapas mocy pod prawą stopą. Sam 6-cylindrowy motor generuje tu 440 KM i 550 Nm. Już sam taki ładunek wybuchowy pod maską byłby wystarczający. Ale to nie koniec.

4S E-Hybrid to wersja PHEV, więc dodatkowy zastrzyk dostajemy jeszcze z akumulatorów. W sumie Panamera, którą widzicie na zdjęciach, dysponuje 560 KM i 750 Nm. Ze startu zatrzymanego ten wóz rozpędza się do 100 km/h w 3,7 s. Kolejną setkę dołoży po 13,8 s od startu. To wszystko odbywa się w akompaniamencie rasowo brzmiącego układu wydechowego. No, chyba że nigdzie ci się nie spieszy. Wtedy możesz przejechać 40-45 km na samym prądzie. Jeśli napęd pracuje w trybie mieszanym, spalanie w mieście będzie wynosić około 5 l/100 km. Po rozładowaniu akumulatorów wzrośnie do około 10 l/100 km.

I tu dochodzimy do kwestii bardzo indywidualnej. Bo nie wierzę, że ktokolwiek kupi Panamerę za 800 tys. zł, żeby oszczędzać na paliwie. Uważam, że bardziej chodzi o nastawienie i przyjemność (a w niektórych miejscach też możliwość wjazdu bez dodatkowych opłat), które są względem absolutnie subiektywnym. To tak jak z tym dorastaniem, o którym pisałem na początku. Akurat ja nie mam potrzeby codziennie rano udowadniać wszystkim w okolicy, że jestem najbardziej hardkorowym kierowcą na osiedlu, że zęby myję gulfem, a brodę nacieram woskiem o zapachu benzyny i klocków hamulcowych i że jak mój samochód nie rozedrze się przy odpalaniu, dzień będzie stracony.

Przeciwnie, uważam, że idealnie jest mieć wybór. Jak będę miał ochotę posłuchać tego, co mam pod maską, przełączę w tryb Sport i sprawa jest załatwiona. Jeśli muszę, co praktykowałem, pojechać do paczkomatu, potem do 2 sklepów i na tym moja trasa się kończy, to czy muszę zawsze słuchać przy tym wszystkich 440 KM? Nie, wystarczy mi tych 136 z prądu.

Na całej tej niedługiej trasie nawet raz nie odpaliłem silnika spalinowego. I dobrze mi z tym – toczę się do biura, podłączam auto do ładowania. Wracam do domu, po drodze słucham jak The Dave Brubeck Quartet czaruje werblem w Take Five tak, jakby Joe Morello siedział na tylnej kanapie. Ciszę i spokój od "maszynownia, cała moc na koła", dzieli mnie tylko ruch pokrętłem na kierownicy. I to jest luksus.

Czy w takim razie większą o 300 kg masę Panamery 4S E-Hybrid Sport Turismo (względem 4S ST) można w ogóle uznać za wadę? Samochód przyspiesza bardzo dobrze, również z rozładowanymi akumulatorami i prowadzi się perfekcyjnie. Jedyny problem PHEV-a w tym przypadku nie leży wcale w masie, a w objętości, którą zabierają akumulatory. Ze standardowych 515 l zostaje nam w bagażniku 418 l. To niewiele, szczególnie że część zabiera jeszcze torba z kablem ładującym. Panamera Sport Turismo rekompensuje nam to dobrą ustawnością i łatwym dostępem.

Są mocniejsze wersje. Ostrzejsze. Jest i mocna konkurencja w postaci 4/5-osobowych supersamochodów ze stajni Mercedesa, Audi czy BMW (ich testy znajdziesz na dole). Można głośniej i bardziej krzykliwie. Ale nie trzeba. Porsche Panamera 4S E-Hybrid Sport Turismo to model, który dobitnie pokazuje, że warto dojrzeć do myśli, że "wystarczająco dobrze" może iść w parze z "doskonale", a nie tylko "mogło być lepiej".